İNSAN SEVDİĞİNE GÖTÜRDÜĞÜ ŞEYİ SAYARMI?

Hava sıcak... Ufuklar sarı... Ve zaman yuvarlanamayan koca bir kaya gibi!..
iki ayak şu yöne ve iki ayaksa bu yöne doğru toprakta izler bırakırken, karşılaşırlar...
Tespihi elinde, dudakları kıpırdayan derviş; başını kaldırıp, güneş tarafından gelen karaltıya bakar, kısılmış gözleriyle...
Yazması başında savrulan, alnında ter damlacıkları parlayan bir genç kızdır gelen, al al olmuş yanaklarıyla...
Ucundan tuttuğu eteğinin içi doludur ve tepe bayır aşarak hızlı hızlı yol almaya çalışmaktadır...
Derviş, meraklanır onu görünce...
-“Nereye gidiyorsun böyle” diye sorar kıza... “ne taşıyorsun kucağında?”
Durur kızcağız. Şöyle bir soluk alır... Taaa uzaklara bakar sonra. Bir noktaya takılır gözü. Elini uzatarak;
-“İşte orada der... Oradaki tarlada sevdiğim çalışıyor. Ona elma götürüyorum..”.
Derviş bir uzağa bakar, bir iyice doldurulmuş eteğe...
-“Kaç tane bu elmalar” diye sorar...
Bir yandan dudağını büküp omzunu kaldırır genç kız;

-“Nerden bileyim”  anlamında... Diğer yandan da heyecan kanatları tekrar açılır sırtında. Yürümeye başlarken gülümser...
Fakat bu defa o merak etmiştir; hayret ve şaşkınlık içinde, sorar dervişe:
-“İnsan” der... “İnsan hiç, sevdiğine götürdüğü şeyi sayar mı?..”
Derviş kala kalır orada, öylece... Topuklarından kumlar savrularak ufka doğru gittikçe ufalan genç kızın ardından bakakalır...
Yere çöker sonra... Bir büyük taş alıp vurur üstüne;
Tespihini kırar!..