Yıl, 1887... Gazetecinin biri, Victor Hugo'ya soruyor:
"Eserleriniz ve siz bugüne dek çok olumlu eleştiriler aldınız, çok övüldünüz. Bunlar arasında sizi en çok hangisi hoşnut etti?"
Hugo anlatıyor: "Karlı bir kış gecesiydi. Eş dostla yiyip içmiştik. Mesafe kısa diye, evime yaya olarak dönüyordum. Fena halde sıkışmıştım. Hızlı adımlarla, malikanemin bahçe kapısına vardım. Kapı kilitliydi. Var gücümle uşağıma seslendim: 'İgooooooor!' Defalarca haykırmama karşın İgor'un beni duyduğu yoktu. Sidik torbam Atlas Okyanusu büyüklüğüne ulaşmıştı. Altıma kaçırmak üzereydim. Yaşlılık işte. Çaresiz, bahçe duvarına yanaştım, etrafa bakındım, görünürde kimse yoktu, fermuarımı indirdim ve su dökmeye başladım. Tam o sırada arkamda bir at arabası durdu. Hiç kıpırdamadan, sessizce işiyordum.”
Arabacı nefret dolu bir sesle “Seni haddini bilmez, buruşuk o... çocuğu! O işediğin, Sefiller'in yazarı Victor Hugo'nun duvarıdır!” dedi.
“İşte, hayatımda duyduğum en övgü dolu söz buydu."
:)
YanıtlaSilSevgili Mehmet Bey
Haftanın ilk gününe böylesine hoş bir yazı ile tebessümle başladım..ilk kez duyuyorum bu hikayeyi!.. teşekkürler
İyi haftalar dilerim...
Sevgili Esin,
SilOkuduğumda ben de çok gülmüştüm. Hafta başı bir hoşluk olsun diye paylaştım. Sevgiler.