“…iki adam birlikte bir kır yolunda gidiyorlardı. Biri ‘bir ton akla’ öteki ‘bir gram şansa’ sahipti. Yaz gecesi, onları iki köy arasında bastırınca, açık havada yatmaya karar verirler. Fazla düşünmeden, ‘bir gram şans’ olan adam başını kebesine sardı ve kendini yolun ortasına attı. ‘Bir ton aklı’ olan adam şöyle dedi; “Bir araba geçip beni ezebilir” ve yolun kenarında bir tarlanın çimeni üzerine yattı. Gece geç vakit iki atlı bir fayton geçti. Yolun ortasındaki kara lekeye yaklaşınca, hayvanlar ürktüler, yana doğru hamle ettiler ve tarlada uyuyanı ezdiler…”
(Panait İstrati, Angel Dayı syf 144)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder