“…Bu vatan için kollarını, bacaklarını, gözlerini kaybedenlerin vakur bir şekilde hayat mücadelesi vermelerini, ellerinin, kollarının, bacaklarının, gözlerinin olmamasını ve bu yokların onların hayatlarını nasıl etkilediğini, birileri güvenlik içinde yaşasın diye onları verdiklerini, onların, ana baba veya eşlerinin bu haber kendilerine ilk ulaştığı zaman evlatlarının ya da eşlerinin yaşadığı için şükrettiğini anlayabiliyormuyuz?
Düşünebiliyormusunuz, iki gözünü kaybeden evladın anası babası hiç değilse evladım yaşıyor diye şükredecek… Anlayamıyoruz, kocasının kaybeden eşin vakur oluşunu anlayamıyoruz. Babasının cenazesinin ardından bayrakla koşan evladı anlayamıyoruz. Çünkü bayrak sevgisi, Türk olmanın gururu unutturulmaya çalışılıyor. Başarabilecekler mi? Anlayamıyoruz…”
(Saygı Öztürk, Sınır Ötesi Savaşın Kurmay Günlüğü syf 41-42)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder